Muzeum Wsi Opolskiej
Historia Muzeum Wsi Opolskiej
Muzeum Wisi Opolskiej powstało 14 listopada 1961 roku w formie instytucji naukowo-badawczej i oświatowej. Do głównych zadań obiektu należało gromadzenia, konserwacja, udostępnianie zabytków kultury Śląska Opolskiego w szczególności drewnianego budownictwa jak i naukowe opracowania historyczne.
Pierwszym założeniem było, ze będzie to muzeum typy skansen czyli na wolnym powietrzu.
W 1966 muzeum uzyskało statut i pełna samodzielność, stało się jednostka autonomiczną o zasięgu regionalnym. Skansen początkowo całkowicie finansowany był przez Wojewódzką Radę Narodową co sprawiło, że musiał być jej całkowicie podporządkowany. Później finansowaniem zajął się Urząd Wojewódzki a obecnie zajmuje się tym Urząd Marszałkowski w Opolu.
Budowę Muzeum rozpoczął już w 1955 roku Stanisław Bronicz który był kierownikiem Działu Etnografii Muzeum Śląska Opolskiego w Opolu – w późniejszym czasie dyrektor skansenu. W latach 1956-1958 wspólnie z Katedrą Etnografii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie zaczęto badania naukowe w kierunku Śląska Opolskiego. doprowadziły one do zebrania bardzo dużego zbioru dokumentów i opracowań ponad 20 obiektów zabytkowych. Były to pierwsze obiekty które zostały wytypowane do przeniesienia na teren Muzeum.
W 1964 roku opracowane zostały „Założenia programowe MWO”, które przedstawiały docelowe plany na przeniesienie do Muzeum kolejnych ok. 70 obiektów małej i dużej architektury wiejskiej.
Przy takich założeniach musiano zastanowić się zagospodarowaniem terenu Muzeum który nie był wówczas zbyt atrakcyjny ze względu na małe zalesienie i fakt, że był to teren dawnego poligonu. Teren Muzeum obejmował 10ha we wsi Bierkowice oddalonej od centrum Opola o około 6km.
Obiekty były w Muzeum sytuowane w taki sposób aby obiekty grupowały się z jednej strony w zagrody reprezentatywne dla poszczególnych warstw społeczno-ekonomicznych, z drugiej – w większe zespoły przedstawiające subregiony Śląska Opolskiego.
Przy wejściu zostały usytuowane w większości obiekty z terenów lewobrzeżnych (południowych), w środku – obiekty z powiatu opolskiego, a od strony północnej – obiekty z terenów prawobrzeżnych (północnych) Śląska Opolskiego.
Pierwszym obiektem postawionym na terenie Muzeum w 1967 r. był mały spichlerz pochodzący ze wsi Sternalice z powiatu oleskiego.
Otwarcie muzeum dla zwiedzających nastąpiło 23 września 1970 r.
Na terenie muzeum utworzono 9 zagród z regionów:
– oleskiego,
– opolskiego
– kozielsko
– raciborskiego
– nyskiego.
Większość obiektów w tych zagrodach prezentuje zrębową konstrukcję ścian. Dodatkowe dwie zagrody z regionu nyskiego prezentują konstrukcję słupowo-ryglową, szachulcową. W Muzeum znajdują się samodzielnie stojące budynki użyteczności publicznej (kościół, szkoła, wieża, karczma), wolnostojące chałupy o innej formie użytkowania, kuźnia, dwie kapliczki oraz dwa wiatraki. Przy ogrodzonych płotami żerdziowymi i sztachetowymi zagrodach istnieją ogródki kwiatowo-ziołowe i warzywne. Na polu uprawia się dawne uprawy jak len, pasternak, proso i grykę.